YAMAHA CD-S 2100

Yamaha jest jedną z najstarszych firm na rynku audio. W 1987 roku uroczyście obchodzono stulecie działalności i z tej okazji wyprodukowano urządzenia z nowej, limitowanej serii 10000. Do dziś trzeba za nie niemało zapłacić.

Przez lata Yamaha zdobyła sobie wielu zadowolonych klientów i uznanie wśród krytyków.

Pamiętam końcówki mocy: B-2 na V-fetach i M-85. Pierwsza grała pięknym zaokrąglonym, „magicznym” dźwiękiem, a druga miała niesamowity wykop.

Przez pierwsze kilka lat XXI wieku trzon oferty Yamahy stanowiły amplitunery, odtwarzacze DVD, a nawet subwoofery.

Pierwszy model audiofilskiego odtwarzacza CD-S2000 został zaprezentowany w 2007 roku.

Wyceniony na 1500 Euro cieszył się niemałym zainteresowaniem wśród miłośników dobrego dźwięku. Pamiętam, że słkuchając go wtedy miałem wrażenie, że Yamaha nawiązuje do najlepszych czasów.

Tym razem w naszej oazowej sali odsłuchowej zagościł model nowszy. Następczyni CD-S2000 – Yamaha CD-S 2100.

Już od samego początku dał nam się we znaki jej ciężar. Prawie 16kg, to całkiem sporo jak na współczesny odtwarzacz.

Zbudowana jak czołg.

Na panelu tylnym mamy wyjścia analogowe (RCA i XLR), komplet wyjść i wejść cyfrowych (optyczne i koaksjalne), gniazdo synchronizujące ze sobą urządzenia Yamahy, oraz wewnętrzny system zdalnego sterowania (REMOTE IN i OUT).

Całość wykonana bardzo elegancko. Z nawiązaniem do klasycznych urządzeń Yamahy z lat 70/80. Efekt dopełniały politurowane drewniane boczki.

Czy ten nowy odtwarzacz Yamahy zadowoli nasze uszy? Byliśmy bardzo ciekawi.

Od samego początku odsłuchu zwróciliśmy uwagę na bardzo dużą czystość i spójność przekazu. Dźwięk był poukładany. Każdy instrument na swoim miejscu, a do tego doskonale słyszeliśmy drugi i trzeci plan.

Yamaha CD-S 2100 brzmiała z klasą. Słychać było, że to urządzenie zdecydowanie z wysokiej półki, umieszczone przez producenta tuż za flagowym CD-S 3000.

Między innymi na nagraniu tytułowym z albumu Lizard zespołu King Crimson operujący na zbliżonych poziomach głośności wokalista, chór i fortepian były bardzo dobrze słyszalne. W zakresie mikro dynamiki  prawie nasza referencja. Podobnie było na innych płytach. 

Góra pasma spokojna i dość szczegółowa. Delikatna, ale jednak z pewnymi tendencjami do niewielkich wyostrzeń. Niestety zegary na nagraniu Pink Floyd z albumu Dark Side of The Moon drażniły uszy. Nijak nie mogliśmy ich policzyć.

Za to głos Jeffa Lynne'a na płycie ELO Out of The Blue nie zlewał się z muzyką. Można było dokładnie usłyszeć każde słowo. Góra pasma była też bardzo dobrze słyszalna w nagraniach muzyki elektronicznej, ale w żadnym razie nie zdominowała przekazu.

Średnica dość neutralna. Nie była zbyt ciepła, zaokrąglona i mało szczegółowa. Nie była też chłodna i wyostrzona. Jak już wyżej napisałem: pozwalała rozwinąć odtwarzaczowi skrzydła w zakresie mikro dynamiki.

Jednak ze sceną nie było już tak dobrze. Odtwarzacz nie wypełniał tak pięknie pomieszczenia jak Krell. Nie było takiego rozmachu i dźwięk nie uciekał na boki. O pozornych źródłach dźwięku umieszczonych za głową można było raczej zapomnieć. Dlatego ani Schiller, ani Yello nie zagrały na zadowalającym poziomie w tym aspekcie.

Bas był trochę ospały. Uderzenie nie miało odpowiedniej siły, ani rytmu. Niedostatki basu były dla nas najbardziej denerwujące. Być może w innej konfiguracji Yamaha zachowałaby się lepiej. U nas grała ze wzmacniaczem zintegrowanym Krella KAV-300i, spięta za pomocą kabla XLR van den Hull i z kolumnami Minas Anor IV.

Używaliśmy zarówno płyt CD, jak i SACD. Nie stwierdziliśmy przewagi gęstego formatu w żadnym aspekcie. Nie grał zauważalnie lepiej. Nie testowaliśmy wejścia USB, ani pracy jako zewnętrzny przetwornik. Z prostego powodu. Nie dysponowaliśmy w chwili pisania recenzji dedykowanym napędem.

Naszym zdaniem Yamaha CD-S 2100, to mimo wszystko udane urządzenie. Bardzo solidnie wykonane. Dające ogromny komfort obsługi i robiące wrażenie audiofilskiego centrum rozrywki z aspiracjami.

Dźwiękowo może się podobać. Brzmi niesamowicie czysto i szczegółowo. Z fantastyczną mikro dynamiką. Jak każde urządzenie wyższej klasy wymaga specjalnie stworzonej konfiguracji.

Wzmacniacz i kolumny muszą grać delikatną górą i mocnym basem. Scenę można zapewnie poprawić innym ustawieniem kolumn. Nie mieliśmy czasu na eksperymenty.

Mimo niedoskonałości Yamaha i tak podobała nam się bardziej od wielu urządzeń dostępnych w podobnej cenie. Na pewno możemy rekomendować jej odsłuch.

Testowany egzemplarz gra w zestawie z dedykowanym wzmacniaczem A-S 2100 i kolumnami Vienna Acoustics Beethoven Baby Grand.

Odtwarzane formaty:  SA-CD, CD, CD-R/RW (MP3, WMA) and USB (Type B)

Poziom sygnału na wyjściu:  2 +/- 0.3 V (1 kHz, 0 dB)

Stosunek sygnał/szum:  116 dB

Zakres dynamiki:  [CD] 100 dB, [Super Audio CD] 110 dB

Zniekształcenia harmoniczne:  [CD] 0.002% (1 kHz), [Super Audio CD] 0.002% (1 kHz)

Pasmo przenoszenia:  [CD] 2 Hz-20 kHz, [Super Audio CD] 2 Hz-50 kHz (-3 dB)

Waga:  15.6 kg